మన బ్రెయిన్... ఓ చిత్రమైన పదార్థం! బాగా వాడితే ఎస్వీయార్ పాతాళభైరవిలానో, అరబ్ అల్లావుద్దీన్ లానో అద్భుతంగా పనిచేస్తుంది. వాడకపోతే మాత్రం బద్ధకపు బకాసురుడిలా తిని, కుంభకర్ణునిలా గుర్రుపెట్టి ముసుగుతన్ని మూడంకె వేస్తుంది. ఎంత వాడితే అంత రాటుతేలుతుంది అన్నట్టు! అందుకే బ్రెయిన్ కి ఎప్పటికప్పుడు కొత్తకొత్త టాస్కులు ఇస్తూ ఉండాలి. ఓ పదేళ్లకు సరిపడా భవిష్యత్ ప్రణాళికలిచ్చేస్తే, అదింక దాని పనిలో అది ప్లాన్స్ వేసి రాక్షసుడిలానో, భూతంలానో పనిచేయడం మొదలెడుతుంది. దానికి టాస్కులివ్వడంలో మనం బద్ధకిస్తే మాత్రం, అది కూడా వాలంటరీ రిటైర్మెంట్ తీసుకుని, మనం రెగ్యలర్ గా చేసే యాక్టివిటీస్ తాలూకు అరల్ని కూడా మూసేసి, మెల్లగా హైబర్నేషన్ మోడ్ లోకి వెళ్లిపోతుంది. బ్రెయిన్ మహాశయుణ్ని సరిగా వాడకపోవడం మూలాన్నే, ఇవాళ్రేపు పెద్దగా వయసు మీదపడకుండానే, మతిమరుపు మొదలుకుని అల్జీమర్స్ దాకా ఎన్నో సమస్యలు. అందుకే, ఆఁ, ఏవుంది, వయసు మీద పడుతోందనో, రిటైరవుతున్నాం కదానో, ఇంకా ఇలాంటివేవో సాకుల్ని వెదుక్కుని, అప్పటిదాకా చేసే పనుల్ని ఆపడమో, ఫ్యూచర్ ప్లాన్లేవీ పెట్టుకోకపోతే మాత్రం... అసలుకు ఎసరుతో పాటే, మొదటికే మోసం కూడా వస్తుంది. ఉన్నది ఒకటే జిందగీ కాబట్టి, కోటానుకోట్ల సూపర్ కంప్యూటర్ల కంటే ఎఫెక్టివ్ గా పనిచేసే సత్తా ఉన్న మన బ్రెయిన్ గారిని జీవితంలో చివరి నిమిషం దాకా ఎఫెక్టివ్ గా వాడేసి, మానవాళికి మనవంతుగా ఏదో ఒకటి కాంట్రిబ్యూట్ చేసి నిష్క్రమించడమే... జీవితానికి ఏకైక అర్థం, పరమార్థం! ఇదేదో సాదాసీదా టైటిల్ తో మొదలై, సైంటిఫిక్ పోస్టుగా పరిణమించి, చివరకు ఫిలసాఫికల్ గా తయారైంది, ప్చ్!
సరే, ఈ ఇంట్రో ఎందుకంటే, నిన్న కొండపోచమ్మసాగర్ కి బైక్ డ్రైవ్ వేశాం. దానికీ దీనికి ఏంటి లింకు అంటారా? అక్కడికే వస్తున్నా. 40 క్లబ్బులోకి ఫ్రెష్ గా ఎంట్రీ ఇచ్చాం , ఈ ఏజ్ లో Bicycle Diaries అవసరమా అనే ప్రశ్న రావచ్చు. చెప్పాగా, ఏదో ఓ సాకుగా మనం చేసే యాక్టివిటీస్ ని దూరం పెడితే, మన మెదడు మరీ స్మార్ట్ గా, ఆ యాక్టివిటీస్ తాలూకు అరల్ని షట్ డౌన్ చేసి, డస్ట్ బిన్ లోకి విసిరేస్తుందని!! చెప్పుకోవడానికి సింపుల్ బైక్ డ్రైవ్ లానే అనిపించొచ్చు, కానీ.. డ్రైవ్ చేసేప్పుడు ఉండే ఓవరాల్ అలర్ట్ నెస్, దూర ప్రయాణంలో తట్టుకోలిగే ఎండ్యూరెన్స్, జర్నీకి ముందు చేసే ప్రీ ప్లానింగ్ ఇలా ఓ సవాలక్ష అంశాలు ముడిపడి ఉంటాయి, దీనితో. అంటే, మనం ఏ చిన్న యాక్టివిటీ చేసినా, దానితో ముడిపడిన అనే అంశాలను సమన్వయం చేసుకుని మన బ్రెయిన్ శతావధానమో, కుదిరితే సహస్రావధానం చేస్తుందన్నమాట! అంత వండర్ ఫుల్ యాక్టివిటీ మన మెదడుది! అందుకే మనం చేయగలిగిన పనుల్ని మనకు మనమే సాకుల్ని కల్పించుకుని నిలిపేయకపోవడమే బెటర్. సరే, కొండపోచమ్మ తల్లి దగ్గరికొద్దాం.
అసలేంటీ కొండపోచమ్మ సాగర్ అంటారా? ఒక్క వాక్యంలో చెప్పాలంటే, ఓ రాతికొండను తవ్వి, చుట్టూ పోసి కట్టగట్టి, చెరువును కాస్త సముద్రంలా మారిస్తే... అదే కొండ పోశమ్మ సాగర్! సింపుల్. అప్పుడప్పుడు కొన్నింటిని మనమే డిఫైన్ చేయాలి. తప్పదు. తప్పు కూడా కాదు! పెద్ద దూరమేం కాదు. మొన్నామాధ్యే మన దొర దీన్ని ధూంధాంగా షురూ జేసిండు. సికింద్రాబాద్ నుండి మంచిర్యాాల్ (కరీంనగర్-రామగుండం హైవే కూడా ఇదే) హైవేలో వెళితే 60కిమీ ఉంటుంది. సికింద్రాబద్, కార్ఖానా దాటి, ఆర్మీ ఏరియా మీదుగా శామీర్ పేట్ దాటంగానే గౌరారం దగ్గర రైట్ టర్న్ తీసుకుంటే గమ్యం చేరుకుంటాం. ఇవాళ్రేపు అందరి ఫోన్లలో జీపీఎస్ ఉంటుంది కాబట్టి ఈజీగా వెళ్లిపోవచ్చు. ఈ రిజర్వాయర్ ఎంత పెద్దదంటే, ఓ 50 మెల్ బోర్న్ క్రికెట్ స్టేడియాలంత విస్తీర్ణంతో, దాదాపు 16కి.మీ చుట్టుకొలతతో నిజంగానే సముద్రాన్ని తలపిస్తుంది. కనుచూపు మేరా నీళ్లే. చుట్టూ ఆ రాతి కట్టడం, ఒక్కో బ్లాకులో ఒక టైప్ ఆఫ్ కలర్ రాళ్లను మాత్రమే పేర్చడం నిజంగా ఫినామినల్ వర్క్. ఒకేసారి ఓ లక్ష మంది వెళ్లినా.. అందరూ చక్కగా వాక్ చేసుకోవచ్చు, స్విమ్ చేసుకోవచ్చు, బైకో, కారో రైడ్ చేసుకోవచ్చు, ట్రెక్కింగ్ చేసుకోవచ్చు, కూచుని వన భోజనాల్లాంటివి చేసుకోవచ్చు, ఫొటోగ్రఫీ సెషన్లు పెట్టుకోవచ్చు... ఇలా సవాలక్ష చేసుకోవచ్చు. ఈ మధ్యే టూరిస్ట్ అట్రాక్షన్ కింద ప్యారా గ్లైడర్, చోపర్ రైడ్స్ కూడా పెట్టారు. ఇంకా ఓపికుంటే, మొత్తం చెరువు చుట్టూ ఓ రౌండ్ వాకింగో, జాగింగో కూడా చేసుకోవచ్చు. కావలసినంత ఎక్స్ ప్లోర్ చేసుకోవచ్చు, బోనస్ గా ఒళ్లు హూనం చేసుకోవచ్చు. నిజానికి అలా అలసిపోతేేనే కదా, ఇంటికొచ్చాక కావలసినంత నిద్ర పట్టేది, మన ట్రిప్ కలకాలం గుర్తుండిపోయేది. అన్నట్టు, కొత్త కదా, కొండపోచమ్మ సాగర్ చుట్టుపక్కల ఇంకా తింటానికేవీ దొరకవు కాబట్టి ఫుడ్ తీసుకెళితే బెటర్. నిన్న గౌరారం ముందే గ్రీన్ అరోమా అనే ఓ మంచి రెస్టారెంట్ ని ఎక్స్ ప్లోర్ చేశాం. వీడి ఈస్థటిక్స్ కి మెచ్చుకోవాలి. ప్రకృతిలో పూలచెట్లు, పక్షుల కిలకిలరావాల మధ్య భలే డిజైన్సుతో కట్టుకున్నాడు. ఫుడ్ (నాన్ వెజ్) సూపర్ చేస్తున్నాడు. అన్నట్టు, ఈ రెస్టారెంటోడికీ, నాకూ ఏ సంబంధమూ లేదు. ఉట్టినే బాగుందని చెప్పా. యూట్యూబ్ వీడియోల్లో చేసే ప్రచారం లాగా ఏదో సిండికేట్ ఉందనుకునేరు. మనమేది చేసినా లోకకళ్యాణార్థమే తప్ప, స్వలాభాన్ని పెద్దగా పట్టించుకోమన్నట్టు, అది మీరు నమ్మక తప్పదన్నట్టు, ఇక ఈ స్వోత్కర్ష ఆపేస్తానన్నట్టు!
జనరల్ గా మనిషనేవాడు హయ్యెస్ట్ ప్రాడక్ట్ ఆఫ్ నేచర్ కాబట్టి, ప్రకృతికి దగ్గరగా జీవించాలి, అది సాధ్యం కానప్పుడు అప్పుడప్పుడైనా ప్రకృతిలోకి వెళ్లి ఎక్స్ ప్లోర్ చేయాలి. అప్పుడే రిక్రియేషన్, రీ-క్రియేషన్ తో ‘లైఫ్ ఈజ్ బ్యూటీఫుల్’ అవుతుంది. ఎక్కడికైనా వెళితే ఏదో హడావుడిగా పరిగెత్తామా, నాలుగు ఫొటోలు తీసుకన్నామా, అమ్మో అమ్మో టైమైపోతోందని, చీకటి పడిపోతోందని, ట్రాఫిక్ పెరిగిపోద్దేమోనని హడావుడిగా వెనక్కి తిరిగొచ్చామా అన్నట్టు కాకుండా; నింపాదిగా జర్నీని, మనం వెళుతున్న డెస్టినేషన్ని, అక్కడి ప్రకృతిని, మనం తీసుకెళ్లిన ఫుడ్డుని, నేచర్ అండ్ సెల్ఫ్ ఫొటోగ్రఫీని ఇలా ప్రతీదాన్ని కూడా ఎంజాయ్ చేయగలిగితేనే బెటర్ అన్నది నా థియరీ! ఏదైనా వెళ్లొస్తే అదొక చిరకాల జ్ఞాపకంగా మన మెదడులో తిష్టవేసుకు కూచోవాలి. మా విజిట్లో కొండపోచమ్మ దగ్గరున్న నీటిని, నేలను, నింగిని ఇలా పంచభూతాల్ని మేం అలానే ఎంజాయ్ చేశాం. ఎవరు వెళ్లని కొన్ని ఏరియాల్ని అన్వేషించాం. చేపల్ని, పక్షుల్ని, పరికరాల్ని, పరిసరాల్ని పలకరించాం. పాములొస్తే పారిపోయాం!
చేతిలో ఓ లెన్స్ కెమెరా, ఒంట్లో ఓపిక... ఉండాలే గానీ, కొండపోచమ్మ సాగర్ వద్ద సూర్యోదయం మొదలుకుని సూర్యాస్తమయం దాకా అనేక అద్భుతమైన దృశ్యాల్ని (ప్రకృతికి, మనవి) ఒడిసిపట్టుకోవచ్చు. నిజానికి ఆ కెమెరా ఐ ఉండి, మన సూరీడి లైటింగుని చక్కగా వాడుకుంటే వండర్ ఫుల్ ఫొటోస్ క్యాప్చర్ చేయొచ్చు. ఇక అంబరాన్ని చుంభించడం, సూర్యుణ్ని గోళీకాయలా పట్టుకోవడం లాంటి టెక్నికల్ ఫీట్స్ లాంటివేమైనా చేసి, వాటిని క్యాప్చర్ చేసుకోవాలంటే మాత్రం... మనతో వచ్చిన ఫ్రెండుకి, కదులుతున్న చేపను గురిచూసిన కొట్టగలిగిన అర్జునుడి కంటే కొంచెం ఎక్కువ షార్ప్ నెస్ అవసరమేమో! ఫొటోలు తీసుకునే ఓపికుంటే స్లోమోషన్, క్లౌడ్ బర్స్ట్, టైమ్ లాప్స్, పనోరమాలు ఎన్నైనా తీసుకోవచ్చు, ఈ కొండపోచమ్మ దగ్గర అంత డెప్త్ ఉంటుంది మరి. వాడుకున్నోళ్లకు వాడుకున్నంత! వీకెండులో వన్డే ట్రిప్ కి సూపర్ ప్లేస్... ఈ కొండపోచమ్మ సాగర్!!
(నిజానికి యూనికార్న్ బైక్ కొన్నాక, చాలానే లాంగ్ రైడ్స్ వేశా. చాలా మెమొరీసే ఉన్నాయి. కొన్ని ట్రిప్స్ కార్లో. అన్నింటినీ మెల్లగా అక్షరబద్ధం చేస్తే పడుంటాయేమో, చూడాలి!) 😄
